Φύγαμε να γνωρίσουμε την λευκή πόλη των Βαλκανίων, το Beograd, ή αλλιώς το Βερολίνο των Βαλκανίων.
Το ταξίδι για το Βελιγράδι αρχίζει οδικώς. Ξέρω ότι πολλοί αγαπούν τα αεροπορικά ταξίδια, γιατί τα θεωρούν ξεκούραστα. Εγώ προτιμώ τα οδικά, γιατί τα μάτια και η ψυχή μου αποθηκεύουν εικόνες από χωριά, ποτάμια και βουνά που με βοηθάνε να μπαίνω στην κουλτούρα της κάθε χώρας που επισκέπτομαι.
Σήμερα λοιπόν ξεκινάμε το νοερό ταξίδι στην Σερβία για να καταλήξουμε στην πρωτεύουσά της. Δεξιά και αριστερά της διαδρομής απλώνεται απέραντη πεδιάδα σπαρμένη με καλαμπόκι, ενώ τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και εκτάσεις με θερμοκήπια. Το αυτοκίνητο καταπίνει τα χιλιόμετρα και στο μυαλό μου έρχεται η ιστορία αυτής της χώρας. Τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, χώρα που πήρε μέρος στους παγκόσμιους και Βαλκανικούς πολέμους και πρωτεύουσα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Επίσης, η μοναδική χώρα των Βαλκανίων και της Ευρώπης που έζησε πόλεμο τον 20 αιώνα.
Το αυτοκίνητο συνεχίζει την πορεία του. Στις πινακίδες διαβάζουμε Νις. Η πόλη που γεννήθηκε ο Μ. Κωνσταντίνος. Μετά κάποιες στάσεις για καφέ και φαγητό βλέπουμε στα δεξιά μας τον πύργο τηλεπικοινωνιών με 104μ ύψος και θέα που σου κόβει την ανάσα. Ιδανικό μέρος για να βγάλετε φωτογραφίες.
μερικά χιλιόμετρα και βλέπω μπροστά μου τη Λευκή πόλη, το Βελιγράδι. Η πόλη των Κελτών, η πόλη που οι Ρωμαίοι ονόμασαν Σιγγιδών, η πόλη που έζησε κάτω από την μπότα των Οθωμανών, των Αψβούργων. Η πόλη που βίωσε τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς.
Βλέπουμε τον ποταμό Σάβα που τέμνεται με τον Δούναβη κάτω ακριβώς από το κάστρο (kalemegdan) και από μακριά να ξεχωρίζει ο τρούλος της εντυπωσιακής εκκλησίας του Αγίου Σάββα.
Αφού τακτοποιηθώ και ξεκουραστώ στο ξενοδοχείο, βγαίνω και αναρωτιέμαι από που να αρχίσω την περιήγηση. Ξεκινώ από τον πανέμορφο πεζόδρομο όπου χαζεύω τον κόσμο και τα καταστήματα και αναρωτιέμαι αν αυτή η πόλη όντως βομβαρδίστηκε πρόσφατα. Περήφανος λαός αυτοί οι Σέρβοι! Πόσο όμορφα μακιγιάρανε τις πληγές της ψυχής τους και των κτιρίων τους ώστε ο ταξιδιώτης να μη μελαγχολεί!
Στο τέλος του πεζόδρομου περνάω τον δρόμο και μπαίνω στο κάστρο όπου απολαμβάνω τον καφέ μου. Μόλις ακούνε ότι είμαι από την Ελλάδα μου λένε να πας στον πύργο του Νεμπόισα (Nebojsa) που είναι αφιερωμένος στον δικό μας Ρήγα Φεραίο. Αφού φθάνω εκεί βρίσκομαι δίπλα στο ποτάμι. Βλέπω τα κρουαζιερόπλοια, επιβιβάζομαι σε ένα και ξεκινώ την βόλτα μου στον Δούναβη και τον Σάβα. Βλέπω τις όμορφες γέφυρες, χαζεύω απέναντι το νέο Βελιγράδι, βλέπω τα νησιά μέσα στον Δούναβη και χάνομαι στις σκέψεις μου. «Τέλος η κρουαζιέρα» μου λέει μία ευγενική κοπελιά.
Συνεχίζω πηγαίνοντας στο κοινοβούλιο. Τα παλιά ανάκτορα, τι όμορφη περιοχή! Τι όμορφα πάρκα! Ρωτάω που να γευματίσω και μου συστήνουν απίστευτες παραδοσιακές ταβέρνες με καταπληκτική Σέρβικη κουζίνα.
Το βράδυ πάω στην μποέμικη περιοχή Σκαντάρλια. Η μουσική από τις ταβέρνες και τα club σε μαγεύουν. Ναι, καταλαβαίνω ότι είμαι σε μία πολιτισμική πρωτεύουσα που παντρεύει το φολκλόρ με το Ευρωπαϊκό.
Πόσες μέρες πρέπει να μείνω για να το χορτάσω;
Πηγαίνω στο μουσείο του Τέσλα, στο μαυσωλείο του Τίτο ή αλλιώς στο βελούδινο παλάτι. Το βράδυ από το παράθυρο του ξενοδοχείου βλέπω φωτισμένη την πόλη και με πιάνει μελαγχολία. Πρέπει να ξανάρθω να τα δω όλα.
Ναι, στο Βελιγράδι περνάς πάντα όμορφα αρκεί να ξέρεις που να πας .
Δεν είναι τυχαία ένας προορισμός που βραβεύεται τα τελευταία 10 χρόνια για την καλύτερη πόλη διασκέδασης στα Βαλκάνια.
Εις το επανιδείν λοιπόν αγαπημένη πόλη.
Κείμενο: Δαϊρούση Δέσποινα
Φωτογραφίες: Google
