Σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, στη γνωστή σε όλους μας Εθνικής Αμύνης, επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, βρίσκονταν η λεωφόρος Boulevard Hamidye, γνωστή και ως Βασιλικά. Στην λεωφόρο αυτή βρισκόταν οι πολυτελείς επαύλεις, όλα τα προξενεία και η Τουρκική σχολή Ιδαδιέ, η οποία σήμερα είναι ένα από τα πανεπιστημιακά κτίρια της πόλης.
Το Μάρτη του 1889, ο Οθωμανός διοικητής της πόλης, Πασάς Σαμπρί, κατόπιν εντολής του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ, στολίζει την κοσμική λεωφόρο με μία πανέμορφη κρήνη, η οποία απέκτησε την ίδια ονομασία με τη λεωφόρο και έμεινε γνωστή με το όνομα Hamidye.
Η κρήνη εκτός από το να προσφέρει νερό σε διαβάτες και ζωντανά, αποτέλεσε τόπο συνάντησης των κατοίκων της πόλης. Κατά την ημέρα των εγκαινίων, τα οποία ήταν μεγαλοπρεπή, αντί για νερό ανέβλυζε σιρόπι κεράσι. Η αρχιτεκτονική της κρήνης ήταν ένα αμάλγαμα χαρακτηριστικών, δανεισμένων από πολυάριθμες κρήνες που κοσμούσαν την Κωνσταντινούπολη. Αποτελούσε έναν αρμονικό συνδυασμό Οθωμανικών και Δυτικοευρωπαϊκών στοιχείων.
Souvenir de Salonique
Το σιντριβάνι όπως ήταν κάποτε
Σήμερα η κρήνη, παρότι πέρασε αρκετές περιπέτειες, διατηρείται ίδια όπως όταν πρωτοκατασκευάστηκε. Αποτελείται από τρεις ημικυκλικές δεξαμενές (γούρνες) και αντίστοιχο αριθμό λεοντοκεφαλών ως εκροές νερού, μία για κάθε δεξαμενή. Στο κέντρο της δεσπόζει και υψώνεται ένας λιτός οβελίσκος. Το κύριο υλικό κατασκευής είναι το λευκό μάρμαρο.
Οι περιπέτειές της ξεκίνησαν το 1936 όταν ο Δήμος Θεσσαλονίκης για να διευκολύνει την κυκλοφορία των οχημάτων, αφαίρεσε την Κρήνη και την παραπέταξε στο παλιό γήπεδο της ΧΑΝΘ. Για πολλά χρόνια η τύχη της κρήνης αγνοούνταν. Μόλις το 1976 ανακαλύπτεται τυχαία σε ένα αμαξοστάσιο του Δήμου. Συγκεκριμένα, βρίσκονται οι τρείς γούρνες και η βάση του οβελίσκου. Οι ειδικοί μελετώντας παλιές φωτογραφίες της κρήνης πραγματοποίησαν την αποκατάστασή της. Ως συνέπεια αυτού, στις 20 Ιουλίου του 1977 έγινε η επανατοποθέτησή της στο αρχικό σημείο όπου κατασκευάστηκε.
Souvenir de Salonique
Το σιντριβάνι μέσα από το πέρασμα του χρόνου
Η κρήνη, δικαιολογημένα λοιπόν χαρακτηρίστηκε ως μνημείο, διότι πρόκειται για αξιόλογο δείγμα αστικού εξοπλισμού της Θεσσαλονίκης των τελών του 19ου αιώνα. Χιλιάδες άνθρωποι περνούν καθημερινά από αυτό το όμορφο σιντριβάνι. Πολλοί δίνουν τα ραντεβού τους εκεί ως σημείο συνάντησης. Άλλοι πάλι κάθονται για να ξαποστάσουν. Ελάχιστοι όμως εξ αυτών γνωρίζουν την ιστορική του αξία.
Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα η Θεσσαλονίκη από τη Ρώμη καθώς έχει τη δική της Fontana Di Trevi. Με μία όμως ειδοποιό διαφορά. Εδώ δεν κάνουμε ευχές ρίχνοντας κέρματα!
Υ.Γ. Μήπως η Δημοτική αρχή της πόλης να το σκεφθεί; Σίγουρα θα είναι σεβαστό το ποσό που θα εισπράξει.
Δέσποινα Δαιρούση
Φωτογραφίες από το διαδίκτυο
