Στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσάς μας, κάτω από τον ιερό βράχο της ακρόπολης, βρίσκεται η οδός Τριπόδων, ο αρχαιότερος δρόμος του κόσμου, ο δρόμος τού θεάτρου της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής.
Εδώ και 2.500 χρόνια διατηρεί το ίδιο όνομα και την ίδια αίγλη. Στην αρχαία Αθήνα η οδός αυτή θα μπορούσε να συγκριθεί με την λεωφόρο της δόξας στο Χόλυγουντ σήμερα. Χαρακτηριστικό της ήταν, ότι συνέδεε την αγορά της Αθήνας με το θέατρο του Διονύσου, το πρώτο θέατρο στον κόσμο. Ο Αριστοτέλης, ο Περικλής, ο Διογένης και άλλοι φιλόσοφοι, πολιτικοί και ρήτορες της αρχαιότητας διέσχιζαν την οδό για να φτάσουν εκεί και να παρακολουθήσουν θεατρικές και μουσικές παραστάσεις.
Το όνομά της το απέκτησε από τους χάλκινους τρίποδες που ήταν τοποθετημένοι πάνω σε βάσεις εκατέρωθεν του δρόμου. Αυτοί οι χάλκινοι τρίποδες ήταν τα έπαθλα των χορηγών των νικηφόρων θεατρικών και μουσικών παραστάσεων, που λάμβαναν χώρα στο θέατρο του Διόνυσου. Κατά τις ανασκαφές βρεθήκαν πολλές τέτοιες βάσεις, όχι όμως και οι χάλκινοι τρίποδες. Η πιο σπουδαία διατηρείται σε άριστη κατάσταση στην πλατεία Λυσικράτους.
Ο αρχιτέκτονας Καζαμιάκης δήλωσε: «Εκτιμώ ότι η οδός τριπόδων είναι ο σημαντικότερος προχριστιανικός δρόμος όλων των εποχών. Είναι ο δρόμος του θεάτρου, της φιλοσοφίας, της αρχιτεκτονικής και της σκέψης.»
Η οδός Τριπόδων μας βοηθάει να κάνουμε βουτιά στην ιστορία και στην μνήμη. Πρώτα, να αναπολήσουμε το μνημείο του Λυσικράτους, γνωστό και ως «φανάρι του Διογένη». Εκεί καθόταν τις περισσότερες ώρες της ημέρας ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης. Κυνικός, επειδή συνήθιζε να μιλάει στον κόσμο και στους τοπικούς άρχοντες άμεσα και χωρίς ενδοιασμούς. Εκεί λέγεται ότι έμαθε από το στόμα του η πρώτη γυναίκα του Περικλή, πως ο άνδρας της ερωτεύτηκε την Ασπασία.
Εδώ έγινε η περίφημη συνάντηση της πανέμορφης εταίρας Φρύνης με τον Περικλή, αλλά εδώ βρίσκεται και το σπίτι του κυρίου και της κυρίας Κοκοβίκου από την γνωστή ελληνική ταινία «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα».
Εδώ, φανταζόμαστε να ξεπροβάλλει από τη γωνία ο μπάρμπα Γιάννης Κανατάς με το ψηλό καπέλο και το αγέρωχο ύφος του, ο ποιητής Κωστής Παλαμάς να κατηφορίζει βιαστικά, ο Δροσίνης να γράφει δίπλα στο ανοιχτό παράθυρό του και ο Παπαδιαμάντης να πηγαίνει στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου για να ψάλλει. Βλέπουμε την μποέιμισσα Μελίνα να πίνει τον καφέ της και να μιλάει για θέατρο και πολιτική κουνώντας τα μακριά χέρια της και τον λόρδο Βύρωνα να ακουμπάει χαλαρά στο μνημείο του Λυσικράτη και να αναπολεί την ωραία κόρη των Αθηνών, τον μεγάλο του έρωτα. Ο ίδιος, έγραψε για την οδό Τριπόδων: «Μπροστά μου έχω τον Υμηττό, πίσω μου την ακρόπολη, δεξιά την πόλη και αριστερά το στάδιο. Πουθενά τέτοια γραφικότητα! Ούτε στην Λόντρα ούτε καν στο σπίτι του λόρδου δημάρχου.»
2.500 χρόνια πόσοι περπάτησαν μέσα στην ομίχλη του χρόνου! Έλληνες, Φράγκοι, Αρβανίτες, Αναφιώτες, Τούρκοι… ένωσαν το παρόν με το παρελθόν… Έχθρες, μίση, πάθη και εποχές γίνονται θύμησες που ακολουθούν τα βήματα των σημερινών εραστών της οδού τριπόδων, που έρχονται από όλο τον κόσμο για να περπατήσουν έστω και δέκα μέτρα στον αρχαιότερο δρόμο της Αθήνας.
