Κάποιος γιορτάζει! Γιορτάζει μία πόλη μαγική που έχει όλα τα αφού μαζί. Την είπαν συμβασιλεύουσα, συμπρωτεύουσα, μικρή Ιερουσαλήμ (από το πλήθος των Βυζαντινών εκκλησιών που έχει), την είπαν ερωτική. Σήμερα που γιορτάζει η πόλη μου, θα περπατήσουμε παρέα και θα γνωρίσουμε την πόλη που ίδρυσε ο Κάσσανδρος και της έδωσε το όνομα της γυναίκας του, που ονομαζόταν Θεσσαλονίκη. Μετρό δεν έχει και στα αστικά είναι πολύς ο κόσμος, έτσι ξεκινάμε την περιήγηση με τα πόδια, γιατί όπως λέγεται αν δεν περπατήσεις μια πόλη δεν την γνωρίζεις!
Αφού γιορτάζει την απελευθέρωση της στις 26 Οκτωβρίου, τη μέρα που τιμάμε τον πολιούχο μας Άγιο Δημήτριο, θα αρχίσουμε από τον επιβλητικό αυτό ναό της πόλης μας. Την πεντάκλιτη βασιλική με πλούσιο ζωγραφικό και μαρμάρινο διάκοσμο και περίτεχνα κιονόκρανα. Θα κατεβούμε στις κατακόμβες, στο μέρος όπου μαρτύρησε ο Άγιος και μετά θα συνεχίσουμε την βόλτα μας.
Φθάνουμε στην άνω πόλη και χανόμαστε στα στενά της, χαζεύοντας την οχύρωση της πόλης, βγάζουμε πανοραμικές φωτογραφίες από τον Πύργο Τριγωνίου και βλέπουμε από ψηλά την νύμφη του Θερμαϊκού.
Η ώρα περνάει. Ώρα για τσιπουράκι και μεζέ, που αλλού, στο ιστορικό «Τσινάρι», στο ταβερνείο που όλοι γινόμαστε μια παρέα και τραγουδάμε τραγούδια όμορφα, τραγούδια ρεμπέτικα, τραγούδια που μιλούν για την Σαλονίκη. Ζαλισμένοι λίγο από το τσίπουρο, λίγο από την ευχαρίστηση, θέλουμε να γευτούμε όλες τις ομορφιές της.
Κατηφορίζουμε προς την θάλασσα, βλέπουμε την Ροτόντα, την αψίδα του Γαλερίου, τη γνωστή «Καμάρα», σημείο που δίνουν από πάντα οι θεσσαλονικείς τα ραντεβού τους.
Κατεβαίνουμε στην πλατεία Ναυαρίνου. Τι μου θυμίζει αυτή η πλατεία! Εδώ τα ανάκτορα του Γαλερίου, παραδίπλα ο Ιππόδρομος που έγινε η μεγάλη σφαγή. 6000 Χριστιανοί από τα χέρια των στρατιωτών του Θεοδοσίου. Σκέφτομαι τι κακό έκανε η αντιπαροχή? Αν δεν ήταν αυτές οι άχαρες πολυκατοικίες σήμερα θα ήμασταν μία μικρή Ρώμη. Όλα τα μπαζώσαμε και χτίσαμε κλουβιά. Όχι, δεν θα θυμώσω σήμερα που είναι γιορτή, σήμερα θα χαμογελάσω γιατί θυμάμαι τα πάρτι που κάναμε στην Ναυαρίνου. Θυμάμαι τις πολιτικές συζητήσεις, θυμάμαι τις αναλύσεις των βιβλίων που διαβάζαμε και μετά εξέφραζε ο καθένας την άποψη του. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη Ναυαρίνου «βουλή της νεολαίας την δεκαετία του 80».
Τέλος οι θύμησες! Θέλω να δούμε και το ηλιοβασίλεμα! Βγαίνουμε στην παραλιακή. Τι ομορφιά! Ο λευκός Πύργος σήμερα μου φαίνεται πιο όμορφος. Ο ήλιος αρχίζει να βυθίζεται, σιγά σιγά θα χαθεί και εμείς ψιθυρίζουμε ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις. Τα φώτα της πόλης σιγά σιγά ανάβουν. Άλλη ομορφιά την νύχτα!
Προχωράμε, είμαστε στην πλατεία Αριστοτέλους. Φεγγοβολάει το Ολύμπιο, το Ηλέκτρα Παλλάς, ενώ στη μέση της πλατείας κάποιο άγαλμα στέκεται αγέρωχο. Σήμερα γιορτάζει και αυτό την πόλη του. Πηγαίνω μπροστά του, το κοιτώ και νομίζω πως μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι, που δεν το ξέχασα. Μου έρχονται ευχάριστες μυρωδιές. Έφτασα στον Τερκενλή, στην αμαρτωλή γωνία της Θεσσαλονίκης. Σήμερα που γιορτάζει η πόλη μου ας κολαστώ! Μπαίνω, αγοράζω το καταπληκτικό τσουρέκι του και αρχίζω να το τσιμπολογάω. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής σιγοτραγουδάω «Θεσσαλονίκη μάνα μου τραβάς σαν τον μαγνήτη…»
Κείμενο: Δέσποινα Δαϊρούση
Φωτογραφίες: Google
