Η μελέτη αυτή ήταν πείραμα για τον παιδικό τραυλισμό. Έγινε πάνω σε 22 ορφανά παιδιά στο Ντάβενπορτ, της Αϊόβα, το 1939 και πραγματοποιήθηκε από τον Wendell Johnson στο Πανεπιστήμιο.
Η διεξαγωγή του πειράματος έγινε από την Μary Tudor, μία τελειόφοιτη φοιτήτρια του Johnson, μετά από δική του επιλογή, την οποία επέβλεπε κατά τη διάρκεια της έρευνας.
Τα παιδιά τοποθετήθηκαν σε δύο πειραματικές ομάδες. Η Tudor έκανε θετική λεκτική θεραπεία στα μισά, επαινώντας την ευφράδεια του λόγου τους, και αρνητική στα άλλα μισά παιδιά, υποβαθμίζοντάς τα για κάθε ατέλεια του λόγου τους και αποκαλώντας τα “ηλίθια”.
Το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν ότι πολλά από τα παιδιά που μιλούσαν αρχικά κανονικά και που έλαβαν αρνητική θεραπεία, υπέστησαν αρνητικές ψυχολογικές επιδράσεις και απέκτησαν προβλήματα ομιλίας κατά το πείραμα τα οποία και διατήρησαν σε όλη τους τη ζωή.
Το παρατσούκλι «Monster Study» έδωσαν στην έρευνα οι συνάδελφοι του Johnson που είχαν σοκαριστεί από το γεγονός ότι επιδόθηκε σε ένα τόσο βάρβαρο πείραμα με ορφανά παιδιά απλά και μόνο για να αποδείξει τη θεωρία του!
Το πείραμα έμεινε κρυφό για χρόνια από φόβο ότι θα αμαυρωθεί η φήμη του Johnson. Μάλιστα το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα ζήτησε συγγνώμη δημοσίως για τη συγκεκριμένη μελέτη το 2001.
