1/1/2020 και σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι υποδέχονται τον καινούργιο χρόνο. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ανταλλάσσουν ευχές για μία ευτυχισμένη χρονιά.
Οι ευχές ακόμα δεν είχαν τελειώσει και ο πλανήτης παρακολουθούσε στα μέσα ενημέρωσης τα γεγονότα στην Κίνα. Ένας ιός θανατηφόρος έλεγαν… Εμείς από τον καναπέ παρακολουθούσαμε τον τρόπο που τους έκλειναν στα σπίτια τους και που τους μάζευαν με τις κλούβες, όπως ο μπόγιας. Υπήρχαν στιγμές που οι εικόνες μας έφερναν θλίψη, αλλά γρήγορα γυρίζαμε στην καθημερινότητά μας. Άλλωστε η Κίνα είναι πολύ μακριά και στο κάτω κάτω ας πρόσεχαν να μην έτρωγαν νυχτερίδες. Τους έκλεισαν και τα σύνορα και όλα καλά, όλα ωραία.
Κάτι δεν μου αρέσει στο 2020. Με πολύ τσαμπουκά μπήκε, σκέφτομαι. Αρχίζω να ανησυχώ. Είναι που ασχολούμαι και με τον τουρισμό, ξεναγός βλέπεις. Συνεργάτες μου που μεταφέρουν Κινέζους τουρίστες στην Ευρώπη κλειδώνουν τα λεωφορεία τους και μπαίνουν στην ανεργία. Αισιόδοξη από την φύση μου θυμάμαι χαρακτηριστικά αρχές Φλεβάρη να δίνω δύναμη σε έναν τουριστικό οδηγό: «Έλα, σε λίγο θα είναι κακό όνειρο! Μάρτη θα ξεκινήσεις. Μην απελπίζεσαι!». Είναι που κάποιες φορές δεν φανταζόμαστε ότι μπορούν να έρθουν και χειρότερα.
Φεύγω Ιταλία με γκρουπ. Στο αεροδρόμιο ρωτάω μήπως πρέπει να βάλουμε μάσκες…κι αυτοί γελάνε. «Κινέζοι δεν μπαίνουν στην Ιταλία», η απάντηση. Έλα μωρέ, στην Ιταλία είμαι, σκέφτομαι. Δεν μπορεί να είναι μόνο στην μόδα μπροστά, θα είναι και στην υγεία, στην πρόληψη, σε όλα. 13 Φλεβάρη το Βατικανό άδειο και μια Ιταλίδα συνάδελφος μου λέει: «Τέλεια! Εξαφανιστήκαν οι Κινέζοι και ησυχάσαμε!». Γελάσαμε και οι δυο! Πολλές φορές στο παρελθόν γκρινιάζαμε λέγοντας: «Αμάν πια με τους Κινέζους! Μας κούρασαν! Σαν μυρμήγκια μαζεύονται στους τουριστικούς χώρους!».
Δεν πρόλαβα να γυρίσω από Ιταλία και οι εικόνες στην Κίνα άρχισαν να ξεθωριάζουν. Στην οθόνη πλέον σε πρώτο πλάνο Μιλάνο, Μπέργκαμο, Βενετία και Πάντοβα. «Δεν μπορεί», λέω, «κανα δυο κρούσματα θα είναι, άλλωστε θα δουλέψουμε Ελλάδα. Δόξα τω θεώ εδώ υπάρχει δουλειά!». Κάτι όμως με τρώει…
Και έρχεται ο Μάρτης. Όχι μόνος του. Μαζί με Τσιόρδα, Χαρδαλιά, λοιμωξιολόγους, υπουργούς, πρωθυπουργούς και το πρώτο lockdown.
Σοκ! Κλείνουν τα πάντα. Πλέον κυκλοφορούμε μόνο με άδεια. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο! Στην αρχή σκέφτομαι: «Έλα μωρέ, θα ξεκουραστούμε. Πόσο θα κρατήσει; Θα δουλέψουμε το Πάσχα!». Πάσχα γιόκ! «Δεν πειράζει, θα δουλέψουμε του Αγίου Πνεύματος». Ξαναγιόκ! Αρχίζουν να τελειώνουν και τα χρήματα…
Όλες οι δουλειές σιγά σιγά άνοιξαν. Ο τουρισμός ακόμη! Μιλάμε μεταξύ μας οι συνάδελφοι: «Βρε παιδιά, τι λέτε να γίνει;». Κάνουμε συγκεντρώσεις, τρέχουμε σε υπουργεία για κάποιο βοήθημα, το τηλέφωνο όμως δεν χτυπάει σε κανέναν μας. Τα τηλέφωνα που δεν σταματούσαν μέχρι και τον Μάρτη, από τον Μάρτη μέχρι σήμερα δεν χτύπησαν όχι για δουλειά, αλλά έτσι για συμπαράσταση!
Πήγε Ιούλιος. Συνεχίζουμε να συζητάμε: «Παιδιά δεν μπορεί ,τον Αύγουστο ίσως κάτι γίνει…». Όνειρα θερινής νυκτός. Χειροτερεύουν τα πράγματα. Κοιτάζω το τηλέφωνο, κοιτάζω τις εισερχόμενες και βλέπω μόνο ονόματα συναδέλφων. Για όλους τους άλλους είμαστε αόρατοι.
Όπως βλέπαμε και εμείς τους Κινέζους στην αρχή, αλλά ήταν πολύ μακριά η Κίνα!!! Έτσι και εμείς αυτή τη στιγμή. Είμαστε αόρατοι. Ο καθένας έχει τα δικά του. Μια παροιμία λέει: «Η δουλειά αρρωσταίνει, δεν πεθαίνει».
Οι μήνες περνούν, ο κόσμος ξεθαρεύει, τα κρούσματα αυξάνονται και να και το δεύτερο lockdown. Υπομονή! Η χαρά δεν βρίσκεται μόνο στα καφέ, στις ταβέρνες και στα μπαρ. Λυπάμαι βέβαια τους επαγγελματίες, αλλά ας προσπαθήσουμε να κρατηθούμε υγιείς μέσα στο σπίτι διαβάζοντας βιβλία, βλέποντας ταινίες και παίζοντας παιχνίδια. Και να σκεφτόμαστε θετικά, αφού τίποτα δεν μένει για πάντα.
Κείμενο: Δαϊρούση Δέσποινα
Φωτογραφίες: Google
