Φαγητό, άπειρες συνταγές, εστιατόρια, εκπομπές μαγειρικής αλλά και ριάλιτι. Το φαγητό μπαίνει πλέον στην καθημερινότητά μας με περισσότερους τρόπους από ότι παλαιότερα.
Η αλήθεια είναι ότι οι επιλογές μας στο φαγητό έχουν την ικανότητα να μας χαρακτηρίζουν και να δείχνουν μια εικόνα μας στον υπόλοιπο κόσμο.
Από μικρή ηλικία ακόμη ο άνθρωπος επιλέγει τις γεύσεις που του ταιριάζουν. Οι μαμάδες αναγκάζουν τα παιδιά τους να φάνε όλο τους το φαγητό, για να πάνε να παίξουν και τα παιδιά φωνάζουν: «εγώ φασολάκια δεν τρώω!» επαναστατώντας και προσπαθώντας να βάλουν τα δικά τους όρια.
Στην ενήλικη ζωή από την άλλη, ο καθένας εκφράζεται στο θέμα του φαγητού με τον δικό του τρόπο. Δηλαδή, τρώμε ότι θέλουμε και ότι δεν θέλουμε δεν το αγγίζουμε, χωρίς να δεχόμαστε την κριτική κανενός.
Αυτό που επιλέγουμε και συνηθίζουμε να τρώμε βέβαια, δείχνει πολλές φορές και το ποιοι είμαστε. Κάποιος που τρέφεται συχνά με πίτσες, αμέσως μπαίνει στο μυαλό μας σε άλλη κατηγορία από αυτόν που συνήθως παραγγέλνει πάπια με πορτοκάλι. Τον άνθρωπο της πρώτης κατηγορίας τον έχουμε στο μυαλό μας πιο λαϊκό, πιο ανθρώπινο, πιο προσιτό. Σε αντίθεση με το άτομο της δεύτερης.
Ο υποψήφιος δήμαρχος που θα πάει να φάει σουβλάκια θέλει να περάσει το μήνυμα στους ψηφοφόρους, πως είναι σαν κι αυτούς, άρα γνωρίζει τα προβλήματα του λαού. Σε αντίθεση με αυτόν που θα φωτογραφηθεί σε γκουρμέ εστιατόρια και θα μπει αμέσως στη μαύρη λίστα.
Το φαγητό αποτελεί και εθνική ταυτότητα. Η πάστα είναι το επίσημο φαγητό των ιταλών, ενώ το ρύζι των κινέζων. Ένα από τα πρώτα πράγματα που επιθυμούμε όλοι όταν επισκεπτόμαστε ένα ξένο κράτος, είναι να γευτούμε τις παραδοσιακές σπεσιαλιτέ, να δοκιμάσουμε τα τοπικά προϊόντα και να νιώσουμε κοντά στον κάθε λαό.
Οι Έλληνες σαν λαός έχουμε την τύχη να έχουμε από τις πιο νόστιμες κουζίνες του κόσμου. Οι τουρίστες κάθε χρόνο διαφημίζουν με τα καλύτερα λόγια τον τόπο μας μέσα από τις γευστικές τους εμπειρίες και όλοι νιώθουμε περήφανοι αφού για εμάς είναι κι ένας τρόπος αποδοχής. Αποδέχονται και θαυμάζουν το φαγητό μας, άρα κι εμάς τους ίδιους.
Κάποιοι από εμάς τρώνε σχεδόν όλα τα φαγητά και είναι θετικοί στο να δοκιμάσουν τα πάντα, ακόμη και τις πιο παράξενες τροφές σε ξένα μέρη. Κάποιοι δυσκολεύονται πολύ, τρώνε συγκεκριμένες τροφές και αρνούνται κατηγορηματικά να δοκιμάσουν οτιδήποτε νέο. Σύμφωνα με έρευνες, στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν άτομα πιο κλειστά, πιο εσωστρεφή που συνηθίζουν να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους.
Ένας ακόμη τομέας που το φαγητό παίζει σημαντικό ρόλο, είναι η οικογένεια. Το φαγητό προσδιορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, ενώ μπορεί να βοηθήσει την ψυχική υγεία των παιδιών μέσα από την επαφή τους με την μαγειρική. Συχνά οι μητέρες κάνουν μαζί με τα παιδιά τους κέικ, κουλουράκια και άλλες λιχουδιές, βοηθώντας τα να απασχολούνται δημιουργικά και να δοκιμάζουν με λαχτάρα αυτό που έφτιαξαν τα ίδια με τα χέρια τους. Μυρωδιές, υλικά, χρώματα, γεύσεις και φυσικά λερωμένα χέρια μπορούν και λειτουργούν μαγικά.
Το οικογενειακό τραπέζι από την άλλη παίζει μεγάλο ρόλο στην καθημερινή επικοινωνία της οικογένειας. Καθόμαστε όλοι μαζί, βοηθάμε όλοι να ετοιμαστεί το τραπέζι, τρώμε το ίδιο φαγητό, αφήνουμε φυσικά τα κινητά στην άκρη και συζητάμε τρώγοντας. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι γονείς ρωτάνε τα παιδιά τους πως ήταν η μέρα τους στο σχολείο. Και εκεί είναι που τα παιδιά απαντάνε πάντα «καλά». Πάντα όμως καθώς τα λεπτά περνάνε και εξελίσσεται κάποια άλλη συζήτηση, τα παιδιά θα θυμηθούν και θα αναφέρουν ένα σημαντικό γεγονός της ημέρας στο σχολείο.
Το φαγητό είναι απόλαυση, στιγμές, αναμνήσεις, εικόνες και χαρές. Όσο κι αν μας πιέζει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, πάντα πρέπει να βρίσκουμε ευκαιρία και χρόνο για να δημιουργούμε μαζί και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας στο ίδιο τραπέζι. Είτε πρόκειται για την οικογένεια μας, είτε όμως και για φίλους.
Γιώτα Δαϊρούση
Ψυχολόγος
